Θαμνολίβαδα

Η Όλγα Οικονομίδου "συνομιλεί" επί σκηνής με δύο γυναικείες φωνές και παρουσιάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή. Επιχειρεί μια αναδιατύπωση ζωής, μια αναψηλάφηση πορείας αλλά και σχέσεων με τους γύρω: εξωστρεφής ποίηση μιας εσωτερικής αναζήτησης.

Συμμετέχουν με τη φωνή τους:
     Αθηνά Πανταζή, φιλόλογος, συγγραφέας
     Χριστίνα Λαμπούση, συγγραφέας σκηνοθέτης

Στηρίζουν οι Εκδόσεις Μανδραγόρας

Περιγραφή

Με την πρώτη της ποιητική συλλογή η Όλγα Οικονομίδου επιχειρεί μια αναδιατύπωση ζωής, μια αναψηλάφηση πορείας αλλά και σχέσεων με τους γύρω: εξωστρεφής ποίηση μιας εσωτερικής αναζήτησης. Συμμέτοχες σκέψεις, μνήμες, αισθήματα, εικόνες και μικρά ενσταντανέ ζωής: [ ] μια μάζα αέρινη/ το φως, το γέλιο, γαλάζιες λίμνες, τη ζωή μας.// Στο τραπεζάκι κι αυτό λευκό/ αφήνω τελειωμένους τους καφέδες/ μήπως και αναστείλω/ τη ροή τετελεσμένων.// Το βράδυ/ στο φως της εξασθενημένης πανσελήνου/ καταγράφω τη συνάντηση/ στο τετράδιο των ευχών μου./ Ξέρω καλά τον τρόπο να ξεχάσω («Απόγευμα Κυριακής»). Ωραίες αλληγορίες και συμβολισμοί, οικονομία στην έκφραση, βλ. «Νέοι της Σιδώνος 1992»: Στο υπόγειο/ σκοτεινά τα πρόσωπα των νέων./ Βουβές σκιές σε λερωμένους τοίχους./ Ιδανικά κρεμασμένα/ σε στενόμακρες βεράντες./ Τσιγάρα, καπνοί, κλάματα.// Τα γηρατειά είναι/ έννοια σχετική. Η χλωρίδα και η ταπεινή πανίδα σε ημερήσια διάταξη: αναρριχώμενα φυτά αειθαλή και φυλλοβόλα, πόες, θαμνολίβαδα [στην Οικονομίδου δεν υπάρχουν θεόρατα δέντρα αλλά ταπεινοί θάμνοι], βλάστηση αυτοφυής, λεβάντες, αγριολούλουδα, οι γλάστρες της μητέρας, πεταλούδες, μια πυγολαμπίδα, βλέμμα αλιευμένου χρυσόψαρου, πολύβουες μέλισσες, σιωπηλά πουλιά, σαλιγκάρι σε μονοπάτι βρεγμένο... Αλλά και τα σημεία της φύσης, άνεμοι, βροχές [Γίνομαι βροχή/ σε πλατείες κυλάω/ όλο χάνομαι «Δέκα χαϊκού κάνουν παρέα»] εποχές και βέβαια ο χρόνος που ’ρχεται να προστεθεί άλλοτε στις προσμονές και κάποτε στις απώλειες.  Και βέβαια οι λέξεις, τα γράμματα, τα ποιήματα ποιητικής όλα τακτοποιημένα στη θέση τους με τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενά τους:  Νυχθημερόν ψάχνω ένα κλαδευτήρι/ να κόψω τις ρίζες μου,/ αυτές που μεγαλώνουν/ το δέντρο της εμμονής μου. [ ] Ενδύομαι τα παραπονεμένα μου αποσιωπητικά/ κατεβαίνοντας τις σκάλες της αιώνιας μνήμης./ Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω./ Φταίει εκείνο το παιδί μέσα μου/ που τρέφει ακόμη ψευδαισθήσεις/ Η επανάληψη μήτηρ παθήματος («Αντίγραφο»). Ωραίοι στίχοι, ενδιαφέρουσες ποιητικές στιγμές, πλούσιο το υλικό στην πρώτη εμφάνιση.